URUS

I.

URUS

ab ὄρος, quasi οὐρεινὸς βοῦς, bos montanus, seu ferus, apud Macrob, Saturnal. l. 6. c. 4. inter animalia Sptentironis, memoratur Plinio. l. 8. c. 15. princip. Gignit --- Germania (Sythiae contermina) insignia boum ferorum genera, iubatos bisontes excellentique vi et velocitate uros, quibus imperitum unlgus bubalorum nomen imponit, cum id gignat Africa, et quae seqq. quod usque hodie in usu esse, notat Salmasius, vide supra, ubi de Bubalis. Exactius sic desctibitur Aimoino, Histor. Franc. l. 1. c. ubi de Hercyniae silvae feris, Hi sunt, inquit, magnitudine paulo infra elehantos. specie et colore et sigura tauri, Mana vis corum est et magna velocitas: neque homini neque feroe --- parcunt. Hos studiose captos fovieis interficiunt. Hoc se labore durant adolescentes, atque hôc genere veations se exercent --- amplitudo cornuum et figura et species multum a nostrorum houm cornibus differt. Hoec Itudiose conquisita ab labris argentô circumducunt, atque amplissimus epulis pro poculis utuntur. Ubi quod de cornuum habet usus, firmat Plinius, l. 11. c. 37. Urorum cornibus Barbari Septentrionales potant, urnasque binas capitis unius cornua implent. Et Solinus, c. 20. Istis -- cornua in tantum modum protenduntur, ut demipta, ob insignem copacitatem, inter Regias mensas. potuum geruloe siant. Vide quoque Caesatem, l. 6. c. 27. et ad utrumque locum Plinii ac Solini, Salmas. Exercit. Plin. ad hunc

p. 230. et 231. Atque huiusinodi poculum deauratum, inter alia spolian, quae de Getis acceperat, iovi Casio appendit, in monte Casio, cum ad bellum Parthicum prosicisceretur, Traianus Imperator, donatia eleganti carmme Graecô celebravit Hadriavus, vib poculum hoc vocat.

--- Βιὸς οὔρου

Α᾿σκητὸν χρυσῷ παμφανόωντικέρας,

apud Salmasium, Not. ad Spartiani Hadrian. c. 14. De reliquis cornum horum usibus Plinius sic pergit. Alii profixa his plioe cuspidant. Apud nos in laminas secta translucent, atque etiam lumen inclusum latius fundunt: multasque alias ad delicias conferuntur, nunc tincta, nunc sulita, nunc quoe cestrota picturoe genere dicuntur, quae verba exponentem Salmasium vide, ibid. Sed et super galeis adhibita, docet Car. Paschalius, coronar. l. 10. c. 17. Hodieque eximius eorum apud Helvetios in bello usus, de quo sic Sabellici Supplem. l. 5. ex Iovio: Helvetii ad mediolanum congressi cum Gallis, cum in noctem usque proelium protractum esset. Duces, ut reliquias exercitus colligerent, signum ingenti classicô proposuerunt. Id erat amplissimum cornu silvestris Urbi operoso argentô labris exornatum, quod a Maioribus per manus traditum, apud Uranienses Helvetioe libertatis auctores, cum magna cur ac religione custoditur. Eius itaque benesiciô plurimi conservaii sunt. etc. Adde quae dicimus infra voce Zubron, ubi etiam de venatione horum animalium aliquid. Hinc Urogallus, German. Urhan, galli silvestris genus, duplô maioris, apud Albettum; quem Iudaei recentiores gallum montaum vocant, Gesnerus cum Plinii tetradone eundem esse putat, sicque dictum vult, quôd magnitudine tantum vulgares gallos, quantum uri vulgates boves, superet. Vide eum ubi de hac ave, ut et supra.

II.

URUS

vulgo Ouse teste Camdenô, fluv. Albionis in Anglia per Eboracum urb. fluens, ac in Abrum, sive Humbrum influens.